Nee, die welklinkende artiestennaam Doña Dulcinea is niet die van een Spaanse kunstenares, maar wel van Corina Karstenberg (°1967) uit Nederlands-Limburg. Het is echter niet de eerste keer in haar artistieke leven dat Corina de grens oversteekt, want na een opleiding als meubelmaker en meubelstoffeerder, vertrekt ze op 20-jarige leeftijd naar Brussel om zich te specialiseren in restauratie van hout en het snijden van ornamenten. Tijdens deze periode leert ze de basisbeginselen van de polychromie en volgt ze een korte tijd schilderles bij Pol Mariën aan de Leuvense kunstacademie. Van daaruit wordt ze stagaire en zelfstandig restaurateur in het Koninklijk Museum voor Midden Afrika in Tervuren. Na deze kennismaking met de gruwelijke koloniale wereld van weleer, keert ze terug naar Heerlen waar ze een bachelor behaalt in religiestudies en vervolgens een master als cultuurhistoricus. Vanaf dat moment begint ze met het maken van portretten die een verhaal vertellen en lopen mensenrechten alsook de actualiteit van iedere dag als een rode draad doorheen haar werk.
Eerder dit jaar stelde Corina ook tentoon in The Gallery in Genk. De titel van deze expositie “Who Said The Sky Isn’t Green” omvat een volledige beschrijving van haar werk: ‘Een reis doorheen de tijd. Nepnieuws en feiten. Verhalen over dromen en emotie, gevat in rake beeldtaal. Corina Karstenberg hoorde jaren geleden een lied van een troubadour. Hij zong erover hoe kinderen vrij zijn om te kleuren zoals zij dat zelf willen, ongeacht of dit klopt met de werkelijkheid en over de steeds toenemende druk om binnen de lijntjes te kleuren en de werkelijkheid weer te geven zoals deze volgens velen is: de lucht is blauw en de blaadjes groen.’
Corina’s schilderijen vertellen meer dan ze laten zien en gaan over mensen van verschillende achtergronden, maar vooral over mensen met dromen en die blijven dromen, zoals een Camille Claudel of een Philip Seymour Hoffman, mensen met dromen, emotie en fantasie. Corina volgt nu beeldhouwen aan de academie in Genk.